Martinikirche

De Kerk van St. Martin werd gebouwd van 1852-1855 en op de Reformatie Dag 1855 officieel geopend.


Zelfs vanuit de verte valt de lange, spitse kerktoren op als een mijlpaal van de stad Buer. De kerk is 56 meter hoog en word "Bueraner potlood 'genoemd in de volksmond. Het herbergt in de klokkentoren vier klokken, die dateren uit het jaar 1948 De klokken maken de tonen: es, ges, as en b.

Er zijn drie grote achterdeuren aan de westkant van de kerk. Na de binnenkomst via de hoofdingang staat er een glasvitrine met informatie over de kerk, de pastoren en opzichters die het woord van god hebben verkondigd.

De tussendeur van de kerk herrinert doormiddel van gebrandschilderd glas over de legende van St. Martin die zijn naam gaf aan de kerk.

Na deze deur staat een prachtige lange en hoge ruimte de bezoeker te wachten. De kerk gebouwd in de ronde boog stijl. Met veel gebruik van hout als bouwmateriaal krijgt de kerk een bijzonder warm karakter. Verschillende bogen geven de kerk met ongeveer 1000 zitplaatsen een uniek karakter.

De laatste interieur renovatie van de Martinikerk werd voltooid 1981 Een bijzondere nadruk werd gelegd op de reconstructie van de oorspronkelijke bouwstijl, zeer uitgebreid werd dit in beeld gebracht. Na 1955 werd er een iets minder kunstzinnige renovatie gedaan. Toen werden de muren namelijk deels wit geschilderd.

Als men door het middelste pad van de kerk loopt worden de kunststukken zichtbaar. De eye-catcher van de altaar ruimte is het altaarbeeld uit 1856 met christus erop geschilderd. Deze is beschilderd door Adolf von Krehling. De kleine preekstoel aan de linkerkant werd in 1721 door een Nederlandse kunstenaar gemaakt en stamt uit de oude kerk, die in de barokke stijl was. De preken op zon- en feestdagen worden nogsteeds vanaf deze stoel gehouden. Daartegen is de grote preekstoel 7 meter hoog en hiermee de hoogste van de hannoverse kerken. Deye preekstoel word alleen gebruikt met kerstfeest.

Het uit Duitsland verkregen zandsteen word ook gebruikt voor de kunstig gemaakte doopvont. Als je naar boven kijkt zie je de blauwe hemel met sterren gemaakt van echt bladgoud. Hierdoor valt het grote houten kruis ook meer op. Dit kruis word de “Osnabrücker Master” genoemd. En komt uit 1500, de tijd dat ook de kleine preekstoel in de kerk is gekomen.

De door parochianen geschonken ramen in het heiligdom dateren uit 1905 en laten van links naar rechts de vier evangelisten: Mattheus, Markus, Lukas en Johannes. Hiermee worden de pieken van het heilige Jeruzalem gepresenteerd. De bijbehorende symbolen van de evangelisten kun je onder de ramen zien. Ook zijn verborgen tekenen van de zondevloed achter het altaar te zien. Naast Adam en Eva zijn er ook veel dieren op het paradijsweiland. 

Aan de westelijke galerij is het prachtige klassieke orgel te vinden. Dit grote krachtige orgel beschikt over 3 manualen en een pedaal. Dit orgel is gebouwd in 1931 in de ‘Osnabückse Orgelbauanstalt Rohlfing’ en heeft een pneumatische speelsysteem. In 1981 werd een reconstructie van het orgel uitgevoerd door Steinmann uit Vlotho. Sindsdien heeft het 26 registers en twee manualen met het ‘sliderchest mechanica’. In de top van het orgel een klok geinstaleerd aangesloten op de kerkklok.